Kutsal Koru

Romalıların ormanlar için pek çok kelimeleri vardı, ama "lucus", ağaçlardan oluşan çember bir bahçe olan, dualar, tapınmalar, düşünmeler ve hatıralar için kutsal bir koruya saklanmıştı. Ağaçlar, ölüler için bir anıt olarak ya da yerel bir tanrıya adanarak dikilmişlerdi. Koru, dış mekan bir tapınaktı ve insanlar, doğa ve tanrısallık arasında bir bağlantıydı. Aynı zamanda bazen, sevilenlerin mabetlerine, heykellerine ve hatta kabirlerine yuva olurdu. Örneğin, Augustus, iki torununun kaybı anısına bir koru yetiştirmişti. İmparatorluk boyunca bulunan ve dinsel törenler gerçekleştirilebilen korular, dindar kırsal kesimler için önemli bir parçaydı. Meşe ağaçlarından ünlü bir koru, MS 64'teki Büyük Yangın'da yanıp kül olana kadar, Roma'nın Vesta Rahibeleri tarafından kullanılmışlardı.