Herhangi bir vatandaş ya da hür bir kimse, toprak sahibi olabilse de yalnızca çok zengin olanlar onu etkin şekilde geliştirecek paraya sahip olabiliyordu. Büyük miktarda iş gücüne yatırım yaparak bu mülk sahipleri; daha küçük, ailelerce işletilen çiftlikleri yutarak pazarda tekelleşebiliyordu. Topraksız vatandaşlardan sağladıkları sınırsız gibi görünen iş gücünü gruplara bölüyor ve mümkün olduğu yerde üretkenliğin yüksek olduğundan emin olmak için işçileri yakından denetliyorlardı. Her ne kadar bu işçiler çoğunlukla "köle işçi" olarak adlandırılsa da; işçileri teşvik ederek toprakların verimli şekilde işlenmesini sağlamak için istihkak, ödüller ve hatta bir ücret yapısı kullanılıyordu.
