Gemilerde mahmuzun bulunması MÖ 8. yüzyıla dayanmaktadır. İlk Fenike gemilerinde bronzla kaplanmış, su seviyesinin altında kalan sivri uçlu mahmuzlar bulunurdu. Bu mahmu türü, saldıranın kurbanının gemisini delmesine ancak kurtulamamasına sebep oluyordu. Dördüncü yüzyıla gelindiğinde mahmuzlar evrim geçirerek su seviyesinin üzerine çıkmış ve üzerinde birden fazla bıçak içerecek hâle gelmiştir. Yunanlar düşman gemisinin gövdesini delmektense parçalamak için tasarlanmış, ucu köreltilmiş tunç mahmuz geliştirmiştir. Böylece saldıran gemi kurtulup tahrip olmuş düşmanının batışına şahit olabiliyordu.
