Antik dünyadaki tüm savaş gemileri uygulamaya yönelik bir dizi sebepten dolayı belirli bir boyutu geçemiyordu. Bu durum pek çok savaş gemisinin trireme yani "üçlü" ya da quinquireme yani "beşli" olması anlamına geliyordu ve gemiler genellikle kürek sırası ya da kürekçilerin sayısına göre adlandırılıyordu. Küreklerce sağlanan itiş gücü sınırları da beraberinde getiriyordu: tek bir küreği kullanabilecek belirli sayıda kürekçi vardı; bir küreğin yapabileceği darbe ve açının işlevsel bir sınırı vardı. Ayrıca bir kadırganın ne kadar uzun ve ince olacağının da bir sınırı vardı. Çok uzun olması gemiyi çok esnek yapıyordu ve bazı sularda parçalanmasına sebep oluyordu. Çok geniş olmasıysa onu hantal bir hedef haline getiriyordu. Sürekli daha büyük gemiler inşa eden ve gemileri "30lu" hatta "40lılara" varan kimi uluslar için ise bu kısıtlamalar zerre önemli değildi. Bu devasa gemiler, birden çok gövdeyi birbirine bağlayan savaş platformlarına sahip katamaranlardı. Ancak bunlar, onların inşa edilmelerini emreden kral ve firavunların beyhude projelerinden öteye gidemediler.
