Gemilerde mahmuzun bulunması MÖ 8. yüzyıla dayanmaktadır. İlk Fenike gemilerinde bronzla kaplanmış, su seviyesinin altında kalan sivri uçlu mahmuzlar bulunurdu. Bu mahmuz türü, saldıranın kurbanının gemisini delmesini ve bindirme esnasında kaçmasını engellemesini sağlıyordu. Dördüncü yüzyıla gelindiğinde mahmuzlar evrim geçirerek su seviyesinin üzerine çıkmış ve üzerinde birden fazla bıçak içerecek hâle gelmiştir. Bu sıralarda Yunanlar düşman gemisinin gövdesini delmektense parçalamak için tasarlanmış, ucu köreltilmiş tunç mahmuz geliştirmiştir. Böylece saldıran gemi başarılı bir bindirmeden sonra kolayca kurtulup tahrip olmuş düşmanının batışına şahit olabiliyordu.
