Aynı tarlaya aynı ekini ekmek yavaş yavaş topraktaki besin maddesi miktarını azaltabilir, bu da bitkileri zayıflatarak haşerelere davetiye çıkarır. Antik çağda çiftçiler bir tarlayı dikkatli kullanarak bu etkilerin azalacağını, toprağın verimliliğini geri kazanacağını ve her geçen yılla beraber ekinlerin güçleneceğini keşfetmiştir. Büyüme döneminin zorluğunu ve hangi ekinlerin yetişeceğini iklim şartları belirlediğinden iki, üç, hatta dört ekim dönemleri gibi çeşitli metodolojiler uygulanmıştır. En popüler tekniklerden birisi "gıda, yem, nadas" sistemiydi. Bu sistemde çiftçiler tarlalarını üç bölüme ayırır ve birine buğday, diğerine çiftlik hayvanları yemi için sebze veya tahıl ekerken, sonuncusunu ise topraktaki besin maddelerinin yenilenmesi için "nadasa" bırakırlardı, yani kullanmazlardı.
