MÖ 3. Yüzyıla kadar Demir Çağı en hareketli dönemlerini yaşasa da, tunç hâlâ iki nedenden ötürü zırh yapımında kullanılmaya devam ediyordu. Birincisi, sadece çekiç ile döverek kolayca zor şekiller verilebiliyordu, oysa daha kırılgan olan demirin düzgün işlenebilmesi için daha gelişmiş çalışma tekniklerine ihtiyaç vardı. İkincisi, tarihin bu zamanlarında demirin baskınlığı tuncu nispeten daha nadir duruma getirdi. Bunun sebebi muhtemelen yapımı için gereken kalayın azalmasıydı. Bu iki neden, demir silahlardan gelen hasara karşı dayanıksızlığına rağmen tunç zırhı yüceltti ve kuşanan kişi için bir itibar sembolü haline getirdi. Sadece en zenginler tunca sahip olabiliyordu ve ayrıca tunç, demire, yani zamanın Çinli metalbilimcilerinin deyimiyle 'çirkin metale' göre göze kesinlikle daha çok hitap ediyordu.
