Geç Cumhuriyet Roma ordusunun yürürlüğe koyduğu reformlar arasında orduda muhtemelen en çok şikayete neden olan askerlerin kendi erzak ve ekipmanlarını kendileri taşımalarının gerekmesiydi. Lejyonerler için kullanılan yarı şakacı bir söz olan “Marius'un katırları” inatçılıklarını ifade etmek için değil, marş sırasında taşımak zorunda oldukları büyük yüke bir gönderme için kullanılır. Sonuç olarak Lejyonların artık bir köle, hizmetçiler ve arabalardan oluşan devasa bir yük kervanı yoktu; askerler kendi kendilerinin yük katırıydı.
Lejyonerler aynı zamanda bir seferden önce domuz gibi yemek yerdi. Şişman lejyonerler formsuz değildi; düşman topraklarında uzun sürecek yürüyüş için hazırdılar ve senturyonları tarafından tercih edilirlerdi. Fazladan erzakı adamların içinde vücut yağı olarak taşımak daha kolaydı. Sefer sırasında da yerlerdi ama böylece erzak azlığı veya yiyecek bulunamaması durumunda onlara yetecek rezervleri olmuş olurdu. Eğer düşman, yolları üzerindeki her şeyi yakıp yıkacak kadar zekiyse bu durum galip veya mağlup olmalarını sağlayacak şey olabilirdi. Zaten birkaç hafta yürüme ve fetihten sonra lejyonerler yağlarını eritir ve savaşacak kiloya inerlerdi. Tabii aynı zamanda da aç olacakları için düşmana karşı acımasız olurlardı!
