Eleatik felsefe deneye dayalı kanıtları ve duyusal deneyimleri reddederek arılık ve mantığın hakikate ulaşmanın esası olduğunu ileri sürdü. Eleatik Felsefe Okulu, Elealı Parmenides tarafından MÖ 5. Yüzyıl başlarında kurulmuştur. Parmenides antik dünyanın Sokrates öncesi bilginlerinden birisiydi ve felsefesi bir dizi takipçinin ilgisini çekti, bunların arasında ismi anılmaya değer olanlar Elealı Zeno ve Samoslu Melissus’tur. Zeno rakiplerinin akıllarını sonradan ‘reductio ad absurdum’ olarak bilinecek bir yöntemi uygulayarak karıştırmayı seviyordu ki bu yöntem düşünceleri absürtlüğe alçaltarak onların etkisizliğini göstermeye çalışıyordu. En bilinen savlardan birisi ‘Aşil ve Kaplumbağa’ savıdır ve şunu ileri sürer; eğer kaplumbağaya yarışa yüz metre önden başlama şansı verilirse kaplumbağa her zaman yenecektir. Zeno bunu şöyle açıklar; Aşil’in kaplumbağayı yakalamak için önce kaplumbağanın yarışa başlamış olduğu noktaya gelmiş olması gerekir, ancak o bu noktaya varıncaya kadar kaplumbağa yine ilerleyip öne geçmiştir, bu yüzden onu tekrar yakalaması gerekir ve böyle böyle devam edip gider. Bu yönteme göre Aşil asla yarışı kazanamaz. Zeno’nun savları her ne kadar absürtlükle sarılı olsa da, eleatiklerin genel eğilimleri neyin gözlemlenebilir ve neyin kanıtlanabilir olduğu hakkında bir tartışmayı beslemekti. Bu durum eleatik felsefe süreç içerisinde kaybolup gitse de daha sonraki Yunan bilginlerine yeni bilgiler kazandırmaya devam etti.
