Retorik sanatı antik dünyada, özellikle de antik Yunanistan ve Roma’da siyasî söylevlerin temel taşıydı. Siyasi katılıma önem veren toplumlarda uzmanlık alanı dışında dahi bile olsa bir konu hakkında söz söyleyebilmek çok değer görürdü. Sofistler retoriğin yalnızca siyaset için değil tüm hayat için çok kesin bir gerekliliği olduğunu düşünürlerdi. Yine de retorik sanatı doğası gereği siyaset dünyasına bağlı oldu. Bu tarzı eleştiren Platon hakkında hiçbir şey bilinmeyen konularda bile kendinden son derece emin bir konuşma yapmanın aldatıcı ve ikiyüzlü boş bir yağcılıktan başka bir şey olmadığını öne sürmüştü. Aristoteles retorik sanatını iyileştirme çabasıyla kategorilere ayırıp anlamını genişleterek yalnızca siyasete bağlı olmadığını, gerçek bir ikna etme kabiliyeti olduğunu gösterdi. Antik çağlardan beri mantık ve hitabet sanatı üzerine olan düşüncelerimiz değiştiğinden, retorik kendi çağının sorunlarını çözmek konusunda daha büyük bir güçle kullanılır oldu ve gelişti.
