Tüm Yunanlar içinde Teselyalıların en iyi biniciler oldukları düşünülürdü. Bu çok şaşırtıcı değil, zira Teselya’nın merkezî bölgesi, yuvarlanan düzlükleriyle büyük, kaliteli ve savaşta kulanılmaya uygun atlarla doluydu. Bu nüfusun doğal olarak hayvancılık ve atçılığa eğilim göstermesine neden oldu. Aynı zamanda son derece savaş severlerdi; kendilerinin Herakles’in soyundan geldiklerine inanırlardı. Neredeyse feodal olan toplumlarına önde gelen soylu Teselyalı ailelerden gelen krallar hükmederdi ve bunlar komşularını da hâkimiyet altına aldılar. Bunun bir sonucu olarak süvariler Teselya savaş geleneğinin ayrılmaz bir parçası oldu ve onlara rakipleri karşısında çok ayırt edici bir üstünlük sağladı. Teselya atlıları yüzleşmek için korkutucu bir kuvvet teşkil ederdi ve kendi zamanlarında yenilikçi paralel kenar ya da elmas düzenini kullanmaları düşman falankslarının kanatlarına ve arkalarına hücum edebilmelerine olanak sağladı; bu kadar sıkı düzen almış birliklere ölüm ve düzensizlik taşıyan bu darbeden sonra toparlanabilmek çok zordu.
